Świat, któ­ry uka­zu­je nam pi­sarz jest czar­no-bia­ły, nie ma od­cie­ni sza­ro­ści. Po­dli bez­względ­ni po­li­ty­cy idą­cy po tru­pach by osią­gnąć suk­ces… Jest to ko­lej­na rzecz, któ­ra spra­wi­ła, że książ­kę czy­ta­ło się po pro­stu go­rzej. W każ­dej książ­ce po­szu­ku­ję iskier­ki na­dziei, bo­ha­te­ra, któ­ry po­zy­tyw­nie pa­trzy na ży­cie i mo­gę się do nie­go od­nieść na­wet pod­czas naj­więk­sze­go szto­rmu w książ­ce. Tu­taj te­go nie do­sta­łem.

Koń­czę kry­ty­kę prze­cho­dzę do cze­goś, co za­uwa­ży­łem czy­ta­jąc wła­śnie tę książ­kę. Wszyst­kie se­rie Re­mi­giu­sza Mro­za są nie­za­leż­ne od sie­bie. Jed­nak w każ­dej książ­ce znaj­dzie­my ko­goś zna­jo­me­go, na­wet je­śli jest to dzien­ni­karz lub po­bocz­na po­stać, któ­ra tyl­ko prze­wi­nę­ła się w jed­nym roz­dzia­le po­przed­niej książ­ki to i tak jest to swe­go ro­dza­ju, sma­czek” – któ­ry spra­wia, że wy­trwa­łym czy­tel­ni­kom po­ja­wi się uśmiech na twa­rzy.

Ostat­nim już aspek­tem jest do­pra­co­wa­nie pod wzglę­dem fak­tów. Czuć, że au­tor na­no­sił ostat­nie po­praw­ki na­wet pod­czas ostat­nie­go ła­ma­nia. Prze­czy­ta­my to mię­dzy in­nymi o Do­nal­dzie Trum­pie i wie­lu in­nych.

Koń­cząc re­cen­zję war­to wspo­mnieć o ge­nial­nych wie­lo­war­stwo­wych in­try­gach, szan­ta­żach i brud­nej grze po­li­tycz­nej – któ­rej zwy­kły zja­da­cza chle­ba nie wi­dzi. Wszyst­ko co dzia­ło się po­za ocza­mi ka­mer, dzię­ki Re­mi­giu­szo­wi Mro­zie bę­dzie się dziać w na­szej wy­obraź­ni.
Otwórz oczy, po­myśl a w tej książ­ce do­strze­żesz coś wię­cej niż tyl­ko po­wieść Po­li­ti­cal Fic­tion. Po­zmie­niaj kil­ka fak­tów, a do­strzeżesz to, cze­go nie do­strzegł nikt in­ny.

Drob­na uwa­ga do wy­daw­cy. Pro­szę, nie umiesz­czaj­cie zwro­tu re­kla­mo­we­go, Pol­skie Ho­use of Cards” – jest to obra­za dla tej książ­ki. Ame­ry­ka­nie ma­ją swo­jego Fran­ci­sa Un­der­wo­oda – po­la­cy ma­ją Da­rię Sey­dę i Pa­try­ka Hau­era.

Wo­tum nie­uf­no­ści jest ni­czym, ,,the spa­ghet­ti in­ci­dent” – do­bra, ale jed­nak cze­goś za­bra­kło.
Li­czę jed­nak, że pi­sarz po­pra­wi swo­je błę­dy i gdy bę­dę pi­sał re­cen­zję kon­ty­nu­acji po­rów­nam ją do, ,,Yo­ur Il­lu­sion” a nie do, ,,Chi­ne­se De­mo­cra­cy”

Mo­ja oce­na to 7/10