Książki Na Wieczór

Święta bożego Narodzenia już za dwa tygodnie. Większość z nas dopiero teraz zaczyna zastanawiać się nad książkowym prezentem dla kogoś bliskiego. Co jednak, gdy w rodzinie/wśród znajomych mamy gracza i nie wiemy co mu kupić? Zapraszam do przeczytania artykułu.

 1. Jason Schreier Krew, pot i piksele.

Mass Effect Andromeda pokazuje, jak wielki potencjał mają gry i jak wiele można wykorzystać z tego świata: zapewne znajdzie się wiele miejsc, które można opisać, setki historii z galaktyki, które można opowiedzieć. Pokazali to twórcy Star Wars, którzy na podstawie kilku filmów stworzyli niezwykłą serię książek.

Podczas któregoś z wypadów stalkerzy Krzyża – położonej w podziemiach Kijowa wspólnoty mieszkańców stacji obu ocalałych linii – znajdują na powierzchni człowieka w mocno zniszczonym skafandrze ochronnym. Jest obcy w świecie metra i nikt nie potrafi powiedzieć, kto to i skąd przybył, nie licząc miejscowej dziewczyny z uszkodzonym mózgiem i psychiką dziecka. Żeby dokopać się do jej wspomnień, potrzebna będzie pomoc kogoś, kto zdoła się z nią porozumieć.czerwony wariant

Nauczyciel Jon podejmuje się przeprowadzić dziewczynę na drugi koniec Krzyża, w peryferyjne i dzikie rejony, aby znaleźć jej lekarza. Ktoś próbuje im przeszkodzić, nie cofając się przed niczym. Ktoś, kto wciąż zna tajemnice czerwonej linii.

Dużym plusem już na początek jest to, że mamy do czynienia z nową lokalizacją na post nuklearnej mapie świata Głuchowskiego i to w dodatku w nowym kraju - na Ukrainie, a konkretnie w Kijowie. Metro kijowskie prezentuje się nieco inaczej niż wszystkie podziemne koleje do tej pory - jedna wspólnota o nazwie "Krzyż" obejmuje cały możliwy obszar w metrze zamieszkany przez ludzi - aż dwie linie. Autor skrzętnie i skrupulatnie opisał jak funkcjonuje Krzyż, wliczając w to przeszłość oraz wszelakie aspekty gospodarcze i polityczne. Całość wszystkiego dopinają dwie tajemnice, które urosły do rangi legend i które przewijają się cały czas przez powieść - tytułowy czerwony wariant oraz niezwykła książka o drzewach, w której każdym możliwym egzemplarzu brakuje dwóch środkowych stron.

Główny bohater - nauczyciel Jon - prezentuje się średnio. Jest nauczycielem w lokalnej szkole. Nie posiada wielu cech szczególnych, ale z pewnością można stwierdzić, że całkiem dobrze zna Krzyż. Brakuje w nim indywidualności. Przez większość lektury można odnieść wrażenie, że jest przypadkowym człowiekiem wziętym do wypełnienia zadania.

Sama akcja przebiega dość spokojnie, ale i pojawiają się trudne sytuacje, które wymagają więcej od bohatera, są też zwroty akcji. Nie ma tu bitew rodem z czasów II Wojny Światowej, nie ma ton niekończącej się amunicji, ani nawet dużo mutantów. Mutanty stanowią w powieści marginalną rolę. Książka skupia się na społeczności zamieszkującej podziemny świat.

Według mnie dobrym krokiem jest odskocznia od militarności i skupieniu się na życiu ludzi po wojnie atomowej, jednak brakowało mi najzwyklejszego ducha przygody. Mała liczba bohaterów i zwykłą podróż z punktu A do B i brak szczególnego nacechowania emocjonalnego to za mało, żebym uznał tą książkę za wyjątkową. Jest przeciętna. Osobiście odebrałem ją bardziej jako przewodnik po Kijowskim metrze, ale dobry przewodnik.

Niemniej, jeśli ktoś wolałby odpocząć od biegania z bronią i poznać jak się żyje po atomowej zagładzie, to polecam.

Oceniam książkę na 7/10

Barliona. Wirtualny świat pełen potworów, walk, przygód, tajemnic i graczy spragnionych tego, co w prawdziwym życiu niedostępne: elfów i magii, krasnoludów i gnomów, smoków i księżniczek oraz niezapomnianych konfrontacji. Gracze Barliony pozostają online całymi miesiącami; zamknięci w podtrzymujących funkcje życiowe kapsułach, nie wracają do realu, ścigając się z innymi w levelowaniu postaci i zdobywaniu kolejnych osiągnięć. W Barlionie prawie wszystko jest dozwolone, a gracze nie odczuwają bólu i cierpienia. Tak działają filtry doznań: każdy cios, potknięcie, rana odbierane są przez graczy tak, jakby rozgrywały się na ekranie monitora: zupełnie bez bólu. Ale od każdej zasady są wyjątki. Istnieje grupa graczy, dla których Barliona zamieniła się w piekło. To przestępcy, zesłani tam w ramach odbywania kary – ich filtry doznań są wyłączone. Odczuwają wszystko tak, jak w najprawdziwszym realu. Główny bohater został skazany na osiem lat więzienia za nieumyślnie popełnione przestępstwo. W ramach kary osadzono go w jednej z barliońskich kopalni i przydzielono mu postać Szamana, jedną z najmniej popularnych klas. Ma wyzerowane statystyki. Nie zna reguł dotyczących życia więźniów – ich świat w Barlionie wygląda zgoła inaczej niż świat wolnych graczy.

Na wstępie warto zaznaczyć, że książkę w Rosji wydało to samo wydawnictwo, które wydaje serię Uniwersum Metro 2033 i Uniwersum Metro 2035. Kierunek wydawniczy Insignis coraz bardziej zwraca się w stronę literatury rosyjskiej, co jest według mnie dobrym krokiem. Dwa Uniwersa związane z Metrem 2033 i na dokładkę jeszcze Droga Szamana, która według mnie może spokojnie tworzyć nowe uniwersum. Ale o tym dalej w recenzji.

Świat Barliony to jedna wielka gra typu VR (ang. virtual reality). Każdy mieszkaniec przyszłości ma możliwość korzystania ze specjalnej kapsuły, która przenosi go do świata gry. Dla więźniów jest nieco inaczej. Przeciętny gracz ma wyłączone tzw. filtry doznań, przez co nie odczuwa wielu rzeczy, natomiast więźniowie skazani na grę w kopalni jako wydobywcy Rudy mają je włączone, przez co dotkliwie odczuwają ból i tym podobne. Sama gra, tak jak została opisana w książce okazuje się bardzo rozbudowana, ale mechanika, która nią rządzi już niekoniecznie. Główny bohater powoli, ale systematycznie i dokładnie odkrywa przed czytelnikiem zasady rządzące grą. Można je łatwo zrozumieć i dzięki temu dobrze zaznajomić się z zasadami.

Próbowałem zrozumieć na czym polega gatunek LitRPG. Po przeczytaniu lektury zrozumiałem, że z klasycznymi, słownymi grami RPG ma to tyle wspólnego, że łączy rolę mistrza gry i gracza, prowadząc jednoosobową narrację, w której gracz sam tworzy wydarzenia i sam w nie gra. Innymi słowy książka to zapis gry RPG. Mamy gracza ze statystykami, które doskonali, mamy mechaniki typowe dla RPG, mamy potwory, z którymi trzeba walczyć i przede wszystkim mamy komunikaty typowe dla gier RPG, które pojawiają się przed oczami gracza (o nabytych umiejętnościach, sile ciosu, zdobyczach, przyjętych zadaniach).

W kwestii samej fabuły uważam, że jest prowadzona dobrze, choć miejscami nabiera przewidywalności. Nie mniej jest kilka mocno nieoczywistych i zaskakujących momentów.

Zastanawiała mnie mocno kwestia, czy dla osób, które w klimatach słownego i komputerowego RPG nie siedzą w ogóle, ta książka im przypadnie do gustu? Myślę, że tak. Droga Szamana nie wymaga zaznajomienia z tematem, by rozumieć co się dzieje, ale tak czy inaczej czytelnik będzie musiał przyzwyczaić się do typowego dla graczy słownictwa. Dla osób, które są z tym już zaznajomione będzie jeszcze przyjemniej się czytało całość.

Książkę oceniam na 8/10. 

Ogromny plus  daję za wykreowany świat (łącznie z panującymi zasadami), natomiast minusem jest nieuniwersalny język gier RPG, który i tak trzeba będzie opanować, by dobrze czytało się książkę.

Dla mnie to już druga z rzędu książka o podobnej tematyce i kolejna z Warbooka. Z tą różnicą, że Wojna Hybrydowa prezentuje już bardziej wybiegające wprzód wydarzenia, niż recenzowana ostatnio Dezinformacja Ogdowskiego. Tutaj mamy już realne prowokacje, dążące do pełnej wojny.

Od samego początku lektura jest napisana bardzo dobrym językiem. Choć osobiście nie przepadam za konwencją powieści, w której autor żongluje wydarzeniami, przechodząc z jednego miejsca w inne czy od jednego bohatera do drugiego, tutaj, dobrze zastosowane pióro autora pozwoliło mi przebrnąć przez to czego nie lubię i w ostateczności nawet do tego przywyknąć. 

Z racji dużej ilości postaci dobrym rozwiązaniem okazuje się spis postaci na samym początku, który bardzo pomaga załapać o co chodzi i kto kim jest. Bo tu mamy do czynienia z wieloma wątkami i tym samym wielością bohaterów. Warto nadmienić, że Wojna Hybrydowa jest kontynuacją poprzedniej książki tegoż autora, dzięki temu możemy trafić na bohaterów, z którymi mieliśmy do czynienia wcześniej.

Nie należy się spodziewać ciągłości akcji, bo Wojna Hybrydowa prezentuje gatunek political fiction na wielu płaszczyznach. Co stronę czytelnik poznaje fragment całości wojny i pod strony politycznej, i od strony mundurowej, służb specjalnych, Rosjan. Ogólnie jest tego sporo. I dla tego gatunku jest to standardowy zabieg. Nie można inaczej zadbać o pełny realizm wydarzeń inaczej niż opisywać każdy możliwy aspekt. Czy to utrudnia czytanie? Dla mnie nie, choć pierwsze dwadzieścia stron, przyznaję, nie było łatwo. Co do samych wydarzeń, to autor znakomicie radzi sobie ze scenami dynamicznymi i batalistycznymi. Osobiście bardzo bym chętnie przeczytał jego książkę o jednolitej akcji.

Jedynym, dla mnie mocno odczuwalnym minusem jest brak finezji w wymyślaniu nazwisk - prawie wszystkie brzmią, jakby były wymyślane na siłę, jakby autor w ogóle nie miał pomysłu na postacie. Większość brzmi bardzo podobnie. Z innej strony bardziej interesował mnie temat wojny w krajach nadbałtyckich i w Polsce, na co trzeba było poczekać podczas lektury.

Jeszcze słowo o wykonaniu - nie rozumiem konwencji autora na temat podziału na rozdziały i podrozdziały. Natomiast w kwestii oprawy to niewątpliwie na plus jest laminowana okładka książki. Znalazłem kilka błędów - jakieś literówki, zjedzone literki.

Książkę oceniam na 7.5/10. Dla fanów militariów i wszelakich wojskowości będzie to bardzo dobra lektura.

Dziękuję Wydawnictwu Warbook za zaufanie.

Przywykłem do tego, że książki z Warbooka, które miałem do tej pory w rękach miały najwięcej tekstu na stronę przy tym formacie w odróżnieniu od innych wydawnictw. Tym razem zaskoczenie - tekstu jest dość mało na stronę. Lektura poszła zatem dość szybko, w dwa, no jeśli uwzględniać przerwy to trzy dni.

Czytanie czytaniem, ale jakoś niespecjalnie czułem się wciągnięty. Książka opowiada o wydarzeniach na dwóch zasadniczych płaszczyznach - z perspektywy dziennikarza Faktu oraz z perspektywy prokurator wojskowej, która prowadzi śledztwo w sprawie osób zamieszanych w śmierć tzw. "uchodźców". Wątki w większości oddzielne owszem, przeplatają się, tworząc całkowity obraz tego, co tworzy wspomnianą wojnę informacyjną.

Jeśli chodzi o bohaterów, to tutaj akurat mnie nie zaskoczył żaden z nich. Bohaterowie są, ale bardzo prości, przeciętni, pełnią tylko funkcje, które im autor przypisze i to takie ustalane prawnie. Bez polotu, bez elementów charakterystycznych (o ile od biedy można uznać, że picie kawy to charakterystyczny element). Innymi słowy pod względem obsady jest dość ubogo. Natomiast redaktor Bera został dobrze wykreowany, aż czuć od niego bojący realizm typowego lewicowego redaktora artykułów.

Bardzo rzuca się w oczy mocne akcentowanie polityczne tekstu, co jak mniemam, odzwierciedla poglądy autora. Tu celowo sobie daruję, o jakie chodzi. Tak, owszem, rozumiem, że wojna informacyjna jest tematem ściśle związanym z polityką, zatem tutaj nie mam żadnych zastrzeżeń.

Dobrze, że autor opisuje wszystko bez ogródek, używa ciętego języka, nie kryje sformułowań pod płaszczykiem poprawności politycznej.

Dodam jeszcze, że poruszony wątek kryminalny był nawet dla mnie ciekawy i nieoczywisty. Jest dobrze, ale i mogło by być to lepiej opakowane.

Ogólnie książka jest dobra, bo porusza ważny temat - tu pozwolę sobie przytoczyć sytuację, która mi się wydarzyła podczas lektury. Jadąc autobusem, czytałem Dezinformację i siedzący obok mnie starszy pan powiedział:
- Bardzo dobra książka. Bardzo dobra, bo ważny temat. To się dzieje naprawdę, a wielu tego nie widzi.

Miał rację. Wojna informacyjna to bardzo ważny i aktualny temat, choć jak się zastanowić, niełatwo napisać o tym książkę. Panu Ogdowskiemu, uważam, że udało się w połowie.

Książkę oceniam na 5/10, niemniej, autor ma potencjał i o ile zdecyduje się na książkę, powinno mu wyjść o wiele lepiej.

Michał Gołkowski to zdecydowanie jeden z najpłodniejszych Polskich pisarzy. Wydaje książki szybciej, niż jesteśmy w stanie je przeczytać. Gdy wyszedł pierwszy tom Komornika jeszcze nie wiedzieliśmy jakie spustoszenie zasieje powieść na rynku- Michał otwarcie wywrócił postapokalipsę do góry nogami. Następnie umysłem czytelników zawładnął ,,Rewers”, by potem nastała cisza i oczekiwanie. Demony opuściły swoje stanowiska, na rynku pojawił się Kant. Czy powieść sprosta wymaganiom czytelników oraz czy utrzyma należyty poziom serii? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Wszystko co dobre szybko się kończy – o ile świat, w którym przyszło żyć ludziom można nazwać dobrym. Zbliża się nie uchronny koniec, ludzkość wyczekuje proroka, góra zbiera siły, a Ezekiel znajduje się po drugiej stronie barykady. Niegdyś potężny i wszechwładny staje się zwykłym
Życie ludzkości zmienia się na wieść, o pojawieniu się małej dziewczynki. Ezz ma ważną misję – ochronę jej życia i zemstę na tych, których jeszcze niedawno nazywał swymi przyjaciółmi.
Wypełniło się proroctwo, teraz pozostało zagrać ostatni riff. Nadchodzi koniec ludzkości.

Każdy, kto czyta moje recenzje wie, że oprócz biografii jestem ogromnym fanem postapokalipsy. Dotychczas zaczytywałem się w powieściach z serii Uniwersum Metro 2033 uważając je za biblię zniszczonego przez wojnę świata. Michał zmienił całkowicie moje podejście, pokazał świat taki, jaki powinien być wszędzie. Krocząc wysuszoną na wiór ziemią możemy wyczuć trzaskające kości, usłyszeć szlochy i ból rannych, spojrzeć na człowieka z jego najgorszej – chcącej za wszelką cenę przetrwać – strony.

Długo zastanawiałem się nad sensem tej książki, biblijna apokalipsa? Pomysł oryginalny, ale jednocześnie może uderzyć w dużą grupę osób. Gołkowski omija poprawność polityczną, pisze tak, jak chce. Ukazuje zniszczony świat realnie, bierze pod uwagę mechanizmy jakimi kieruje się nasza natura. Ludzki gatunek zrobi wszystko, aby przetrwać, Nie zaważywszy na nic celem jest życie i przedłużenie gatunków. Widzimy zdegenrowanego zdziczałego człwoieka, który jednak próbuje żyć normalnie; łączy się w grupy, tworzy budowle, stara się rozmnożyć. Ezekiel teraz dołącza do nich.

Wraz z kolejnymi stronami akcja niezwykle się rozkręca. Michał puszcza wodze fantazji, podobno gdy umysł śpi - budzą się demony, jestem przekonany, że gdy demony śpią - Gołkowski zaczyna pisać budząc je na kartach swojej powieści. Naprawdę rzadko mamy doczynienia z tak dobrymi książkami - Kant to kwintesencja całej serii, kunszt mistrza zebrany w jednym dziele; brutalna, szczera do bólu, Meesh wali nas mieczem prosto w tętnice i patrzy jak nasza wyobraźnia przeżywa swój renesans.

Czytając powieść jesteśmy zaskakiwani na każdym kroku; barwne i kreatywne postacie, żyjący świat – w zasadzie może nas tam nie być, proroctwo i tak się spełni. Towarzyszymy Ezekielowi w najstraszliwszym etapie jego życie, a potem jakby nigdy nic idziemy z nim na piwo i śmiejemy się z jego historii – taka właśnie jest ta książka. Pierwszoosobowa narracja idealnie oddaje oddaje klimat Komornika

Kant kończy pewien etap. Każdym razem odkładając książkę myślałem o losach postaci, co by się stało, gdyby wydarzyło się to czy to.

Jednak powieść ma też swoje dziwne momenty, jeśli mamy słaby żołądek lepiej pominąć kilka scen. Gołkowski napisał powieść tak, jakby był świadkiem owych wydarzeń. Wywołuje zawrót głowy, szokuje, jednocześnie zmuszając nas do głębokich przemyśleń. Z łowcy przemieniliśmy się w zwierzynę, ludzie się nas boją – pamiętają o nasszej przeszłości. Czy masz na tyle charyzmy, by się z nimi dogadać i pokonać wspólnego wroga?

Odniosłem wrażenie, że świat stał się jednym wielkim obozem koncertracyjnym. Tym razem nie mamy do czynienia z nazistami, komunistami – obóz został stworzony przez wielkiego boga i jego podopiecznych.

Kojarzycie ,,Drogę” Cormaca McCarthy’ego i brutalny świat owej książki? Wystarczy pomnożyć go przez dziesięć, dodać demony z Metra 2033 spotęgować przez ułańską fantazję Michała -właśnie wyszedł nam Komornik.


Warto zaznaczyć, że książkę okraszają nam genialne ilustracje wykonane przez Vladimira Nenova. Zdecydowaniee dodają one uroku, dając inne spojrzenie na brutalny książkowy świat.
Tom pierwszy był tylko przystawką, Rewers niczym świetna meksykańska zupa – wypalał przełyk i zaostrzał apetyt, natomiast Kant to pełnokrwisty dobrze wypieczony stek ze wszystkimi dodatkami.

Powieść najlepiej czytać późnym wieczorem, gdy wszyscy pójdą spać, a my będziemy mieć czas tylko dla siebie. Utwór wymaga stałej uwagi, każdy szczegół ma znaczenie, każdy opis może wywołać szok i zostawić nas z otworzoną szczęką.




Kończąc książkę nie mogłem uwierzyć, że to koniec. Rozstanie z Ezekielem było czymś wstrząsającym. Nie zobaczymy już płonącej ziemi, brutalnego świata, legendarnej cytadeli i czarnego – dobrego – humoru. Powieść, która była rajem dla duszy i gratką dla wyobraźni zakończyła się niezwykle szybko. Jej się nie czyta, ją się pożera na kawałki.

Podsumowanie.

Komornik w moim odczuciu jest drugą – pierwszze miejsce nadal zajmują Stalowe szczury- najlepiej napisaną ksiażką w dorobku Michała Gołkowskiego. Szokuje, oczarowuje, wywraca nasze wyobrażenie do góry nogami.

5,5/6

Recenzja powstała przy współpracy z portalem sztukater