Książki Na Wieczór

Okres ferii zbliża się nie­ubła­ga­nie, w nie­któ­rych woje­wódz­twach ta prze­rwa zimowa już panuje, ale jed­nak więk­sza część Pol­ski będzie musiała tro­chę pocze­kać. Pogoda za oknem dopi­suje, dla­tego zamiast sie­dzieć przed kom­pu­te­rem pole­cam prze­czy­tać książkę, ale co czy­tać sie­dząc pod kocem z cie­płą her­batą, gdy na dwo­rze trwa wiosenna anomalia? Tego dowie­cie się w tym arty­kule, zapra­szam do prze­czy­ta­nia

1.Remigiusz Mróz - przewieszenie  

Podhalem wstrząsa seria wypadków w górach. Początkowo czarna passa wydaje się jedynie ciągiem pechowych zdarzeń, jednak śledczy ostatecznie odkrywają związek między ofiarami. Każe on sądzić, że ktoś morduje turystów na szlakach.
Dochodzenie prowadzi komisarz Forst. Szybko zdaje sobie sprawę z tego, że zabójstwa powiązane są ze sprawą, nad którą pracował z Olgą Szrebską. Zaczyna tropić mordercę, zbierając okruchy informacji, które ten zdaje się z premedytacją zostawiać.
Kiedy zbliża się do rozwiązania sprawy, doganiają go upiory z przeszłości. Wiktor Forst będzie musiał stawić czoła nie tylko człowiekowi, którego ściga, ale także ludziom gotowym zrobić wszystko, by go pogrążyć

Polecam zwłaszcza tym, którzy będą mieli okazję ferie spędzić w Tatrach, po przeczytaniu tej powieści,  każdy szlak nie będzie już taki sam. 

2.Susan Cain Ciszej proszę...

Co najmniej jedna trzecia spośród osób, które znamy, to introwertycy. To ci, którzy wolą słuchać niż mówić, czytać książki niż chodzić na przyjęcia. Są oni pomysłowi i twórczy, ale nie lubią się promować; wolą pracować samodzielnie niż w zespole. Choć często mówi się o takich osobach „ciche” i „spokojne”, to właśnie introwertykom zawdzięczamy wiele z najwspanialszych dokonań – od słynnych słoneczników van Gogha do pierwszego komputera osobistego.
Ta napisana z pasją, oparta na wynikach badań naukowych, pełna zapadających w pamięć fascynujących opowieści o rzeczywistych osobach książka pokazuje nam, jak bardzo nie docenia się introwertyków oraz ile na tym traci nasz rozgadany świat.
Korzystając z wyników najnowszych badań z dziedziny psychologii oraz neurobiologii, autorka ujawnia zadziwiające, mało znane dotąd różnice między ekstrawertykami a introwertykami. 
Zapewne najbardziej inspirującym aspektem Ciszej, proszę… jest to, że Susan Cain prezentuje nam galerię introwertyków, którzy odnieśli sukces – od superinteligentnego, niezwykle dynamicznego prelegenta, który po wykładach odzyskuje siły w samotności, do osiągającego rekordowe wyniki sprzedaży akwizytora, który w spokoju swoich czterech ścian korzysta z mocy, jaką daje mu zadawanie pytań. Wreszcie autorka udziela nam mnóstwa bezcennych rad dotyczących m.in. tego, w jaki sposób lepiej i skuteczniej radzić sobie z różnicami w relacjach introwertyk/ekstrawertyk, jak wzmacniać poczucie własnej wartości w introwertycznym dziecku oraz czy i kiedy warto „udawać” ekstrawertyka.
Ta niezwykła książka na zawsze już zmieni nasz sposób postrzegania introwertyków oraz, co równie ważne, to, w jaki sposób introwertycy postrzegają samych siebie.

Widzę w społeczeństwie bardzo duże niezrozumienie natury introwertycznej, tę książkę polecam przeczytać ekstrawertykom by nie spychali introwertyków w kąt oraz introwertykom by pogodzili się z własną naturą . 

3. Jakub Ćwiek - Chłopcy największa z przygód 

Po traumatycznych wydarzeniach z części trzeciej Cień i Piotruś wreszcie stawiają na swoim – oto w realnym świecie trwa wielka, nieprzerwana zabawa. Sporą rolę w ich planie mają odegrać Chłopcy, wciąż pozbawieni pamięci i tkwiący w zwyczajnym, nudnym życiu. Czy Dzwoneczek jest w stanie jeszcze coś zmienić, czy tylko mimowolnie realizuje kolejne założenia Cienia? 

Droga wzywa, a największa z przygód – ta, z której nie da się wyjść cało, ale i której nie sposób uniknąć, czeka! Dzwoneczek i Chłopcy jeszcze nigdy nie byli tak blisko niej… Kiedy trzeba, bawi wyszukanymi żartami i ciętymi bon motami. Innym razem wyciska łzy i zmusza do refleksji. Wspaniałe zakończenie wspaniałej serii.

Niedługo recenzja tej wspaniałej książki, ciężko w to uwierzyć, ale to ostatnia książka z serii. 

4. Piotr Patykiewicz - Dopóki nie zgasną gwiazdy 

Po Upadku nic nie wygląda tak jak wcześniej. Lód i śnieg pochłonęły cały świat. Po ziemi stąpają wygłodniałe bestie, niebem nie rządzą już ptaki. Miasta stoją niemalże puste – zapuszczają się tam jedynie złomiarze, w poszukiwaniu cennych artefaktów. Śnieżne pustkowia i dzikie ostępy leśne przemierzają grupy myśliwych, desperacko walczących o pożywienie. Pozostali przy życiu ludzie przenieśli się wysoko w góry, gdzie trzymają się ułudy bezpieczeństwa. Doskonale wiedzą, że biada tym, których dopadną światła na przełęczy. Dla większości lepsza jest śmierć...

W takiej rzeczywistości przyszło żyć Kacprowi. Chłopak nawet nie przypuszcza, jakie piekło zgotował mu los. Pogoń za ambicją oraz poczucie obowiązku wobec bliskich każą mu opuścić znaną okolicę. Rozpoczyna swoją podróż. A światła czekają na nieostrożnych wędrowców...

Wejdź do świata, w którym przetrwają tylko najsilniejsi, każda książka jest na wagę złota, a dawne siedziby ludzkie skrywają największe sekrety. Do świata, który nie wybacza najmniejszego błędu.

Ta powieść was zaskoczy 

5. Zygmunt Miłoszewski - Ziarno prawdy

Mam nadzieję, że po którąś z tych książek sięgniecie, a teraz podzielcie się w komentarzu, tym co będziecie czytać w Ferie. 

Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego ludzie nie czytają książek ? Jeśli jesteś osobą kochającą książki, ten fakt jest dla ciebie dziwny. Co powoduje to, że ludzie coraz czytają mniej książek ? Omijając w ten sposób piękny świat wyobraźni, na to pytanie postaram się odpowiedzieć w tym artykule, zapraszam do przeczytania

Zra­że­nie się do ksią­żek, jest wywo­ły­wane przez wiele czyn­ni­ków a jed­nym z naj­po­waż­niej­szych są słabe lek­tury szkolne, młoda osoba która jest chętna do pozna­wa­nia świata, pełna chęci czer­pa­nia wie­dzy i roz­rywki, gdy dostaje słabą książkę zaczyna myśleć, że wszyst­kie są takie same. Kanon lek­tur, który już pod­czas opra­co­wy­wa­nia był źle zło­żony, spra­wiał, że bar­dzo dużo dzieci zra­ziło się do ksią­żek, a Ci któ­rzy zostali molami książ­ko­wymi to, albo były intro­wer­ty­kami (o czym niżej) albo rodzice sami zaszcze­pili w nich miłość do ksią­żek, pod­su­wa­jąc im coraz lep­sze pozy­cje. W momen­cie, gdy młoda osoba poznała wiele nud­nych i źle napi­sa­nych ksią­żek, w okre­sie gim­na­zjum dostaje naprawdę dobre książki [patrz Folwark Zwierzęcy], od razu nastawione jest na złą i nudną powieść. 

Również w wieku szkolnym lektury są obowiązkiem. Dzieci i młodzież w bardzo widoczny sposób ukazują swoją niechęć w sytuacji, gdy są do czegoś zmuszani. Tak. Młodzież w wieku szkolnym jest zmuszana przez nauczycieli do czytania lektur i to w dodatku takich, które nie są dostosowane treścią do standardów obecnego świata. Jak wiadomo, szczególnie wiek gimnazjalny jest okresem buntu. W momencie gdy takiemu wkraczającemu w okres dorastania dziecku będzie próbowało się wepchnąć coś na siłę, to jest niemal pewne, że do tej rzeczy odwróci się plecami. A wtedy powinno mieć swobodę wyboru.

Tą kwestię można rozciągnąć dalej. Warto zwrócić uwagę na lekcje języka polskiego, gdy już dostajemy jakiś tekst dłuższy czy krótszy do interpretacji. Często dostajemy od nauczyciela pytanie: "Jakie to ma przesłanie?". W tym miejscu gdy odpowiemy co sami o tym myślimy spotykamy się z oburzeniem nauczyciela i uwagę, że autorowi chodzi o co innego. To ukazuje, że analiza lektur w szkole odbiera nam możliwość samodzielnego myślenia i interpretacji. Przez to, że zostaje nam narzucone czyjeś zdanie również ma wpływ na to jak patrzymy na książki. Niektórzy zaczną z tego powodu od nich stronić, ponieważ powoli zakodowuje im się w umysłach, że jeśli zinterpretują ją po własnemu, to i tak okaże się to nieprawdą. Często ci, którzy przebrnęli przez ten okres i wciąż mają chęć czytania książek, to są ci, którzy nie dali sobie wmówić czyjegoś zdania np. przez jawny bunt lub sięganie po inne książki niż te, które nam podsuwają nauczyciele. W tym miejscu warto zauważyć, że ci, co czytają dużo książek, to osoby mające własne zdanie oraz osoby potrafiące stanąć w niektórych sytuacjach po stronie obiektywnej

W naszym spo­łe­czeń­stwie książki czy­tają głów­nie intro­wer­tycy. Zanim zamkniesz ten arty­kuł, pro­szę - prze­czy­taj do końca.
Osoby o natu­rze intro­wer­tycz­nej – ambi­wer­tycz­nej, któ­rych ener­gia jest sku­piona wewnątrz, chęt­niej się­gają po książki, zaczy­tują się w powie­ściach poznają światy utoż­sa­miają się z nimi. Pomi­jam fakt, że my [ambiwertycy] mamy po prostu łatwiej, ponie­waż wię­cej czasu spę­dzamy sami w świe­cie ksią­żek niż typowi eks­tra­wer­tycy. Dla­czego twier­dzę, że eks­tra­wer­tycy może nie tyle co nie czy­tają, co więk­szy odse­tek moli książ­ko­wych to intro­wer­tycy (jest to potwier­dzone bada­niami), ponie­waż czy­ta­nie ksią­żek, jest sprzeczne z naturą eks­tra­wer­ty­ków. Ekstra­wer­tycy bowiem, spę­dzają dużo wię­cej czasu "na zewnątrz”, a napię­cie roz­ła­do­wują będąc wśród ludzi. Pisząc o tym, warto wspo­mnieć o tym, że w naszym spo­łe­czeń­stwie panuje bar­dzo duże niezro­zu­mie­nie natury Intro­wer­tycz­nej, ale to już mate­riał na kolejny arty­kuł.

Kolej­nym i argu­men­tem który jest o tyle przy­kry co praw­dziwy, będzie to, że… nasze spo­łe­czeń­stwo jest po pro­stu zapra­co­wane.

Wiek XX był wie­kiem krwawych wojen, wiel­kich odkryć oraz epo­ko­wych wyna­laz­ków. Wiek XXI, jest wie­kiem pra­co­ho­li­zmu i coraz więk­szym podą­ża­niem za pie­niędzmi, wygodą i luk­su­sem. Mitem jest to, że pra­cu­jemy tylko 8 godzin, prze­ciętny czło­wiek który pra­cuje w kor­po­ra­cji pra­cuje nie­malże non stop. Powo­duje to, że czło­wiek sięga po coraz prost­sze roz­rywki, bo prze­cież tele­wi­zor sam poka­zuje obraz, a zmiana kanału to tylko jedno klik­nię­cie. Pisząc o tym warto rów­nież wspo­mnieć, o tym, że Rock traci popu­lar­ność na rzecz disco-polo, muzyki która nic soba nie wnosi, a tekst można napi­sać w 5–10 minut.

Duff McKa­gan - basi­sta, znany głów­nie z zespołu Gun’s N Roses. Wspa­niały czło­wiek, muzyk, osoba o wielu talen­tach, przez wielu kochany, przez wielu znie­na­wi­dzony, posta­no­wił napi­sać swoją bio­gra­fię, jak mu to wyszło? Zapra­szam do prze­czy­ta­nia recen­zji.

Lata 80 były latami Rock’N roll’a, szyb­kich aut, pięk­nych kobiet i gwał­tow­nego roz­woju tech­no­lo­gicz­nego, ale także był to okres nar­ko­mani, mie­sza­nia slum­sów z bogaczami oraz brud­nego świata zachodu. W tym okre­sie  Duff, nasto­la­tek z Seatle, wsiada w auto i opusz­cza rodzinne mia­sto. Mając ze sobą jedy­nie 360 dola­rów kie­ruje się do Los Ange­les, by roz­po­cząć lep­sze życie. Tam odpo­wiada na zgło­sze­nie tajem­ni­czego Sla­sha, i dołą­cza do legen­dar­nego zespołu. Roz­po­czyna się bowiem era Gun’s N Roses.

Autor opi­suje nam ame­ry­kań­ski sen - chło­piec z Getta wyjeż­dża do boga­tego mia­sta, dołą­cza do zespołu, w który staje się legendą. Tak byłaby napi­sana bio­gra­fia na zamó­wie­nie, ale ta jest napi­sana ser­cem i rękami trzeźwo myślą­cego czło­wieka doj­rza­łego już czło­wieka, który swo­imi błę­dami pra­gnie się podzie­lić z nami - czy­tel­ni­kami, bysmy ich nie popeł­nili. Duff ser­wuje nam praw­dziwą histo­rię, która czę­sto spły­wała do otch­łani nar­ko­mani. Tra­gizm całej bio­gra­fii, polega na tym, że tak było naprawdę. Znani muzycy piszący dzieła, sta­jący się legen­dami, będący dla wielu ido­lami, to tylko wierz­cho­łek góry lodo­wej - za tym wszyst­kim kryją się hek­to­li­try alko­holu, kilo­gramy nar­ko­ty­ków, wagony papie­ro­sów.

Bio­gra­fia ta, to piękna lek­cja życia, poka­zująca jak ciężko jest się wybić oraz to, jak łatwo spaść na dno, stra­cić doby­tek, który budo­wało się przez lata. Coś o czym warto napi­sać to to, że przy tytule książki powi­nien być dopi­sek , "ku prze­stro­dze dla mło­dych”.

Muzyk w spo­sób kry­tyczny pod­cho­dzi do swo­jego życia (zresztą nie ma mu się co dzi­wić, ale tego dowie­cie się czy­ta­jąc tę książkę). Bio­gra­fia Duffa nie zawiera kolo­rów tęczy, jest szara, wręcz przy­tła­cza­jąca. Książka ta daje naprawdę wiele do myśle­nia, poka­zuje co nar­ko­tyki robią z czło­wiekiem oraz to, ile kłam­stwa nam ser­wują dzien­ni­ka­rze pisząc o Rock­me­nach oraz to, jak bar­dzo zakła­mane jest to śro­do­wi­sko. Dawno nie było tak wstrzą­sa­ją­cej i moc­nej książki na Pol­skim rynku.

Na pochwałę, zasłu­guje to, że muzyk pisze rze­czy kon­tro­wer­syjne, które mogłyby mu zaszko­dzić, opi­suje histo­rię, przez które mógł się pokłó­cić z wie­loma oso­bami. Za to wła­śnie cenie tą bio­gra­fię i za prawdę jaka się w niej kryje

Dodat­kowo, do książki dołą­czono zdję­cia, które tylko dodają jej uroku.

Książka jest fabu­la­ry­zo­wana i Duff czę­sto przy­ta­cza swoje nie­które roz­mowy z Axl’em Rose czy Sla­shem. Uła­twia to czy­ta­nia bio­gra­fii innych muzy­ków, ponie­waż dane sytu­acje widzimy z róż­nych per­spek­tyw i sami możemy wycią­gnąć wnio­ski. Gun’s N Roses to legenda, a tej legendy nie byłoby bez świet­nego basi­sty jakim jest Duff oraz tego jakim cha­ry­zma­tycz­nym jest czło­wiekiem.

Duff'owi jako arty­ście jest łatwiej opi­sy­wać świat, dzięki temu możemy nie­malze poczuć jak to jest na nar­ko­ty­ko­wym kacu, ból przy wcią­ga­niu koka­iny gdy nos jest podziu­ra­wiony a orga­nizm domaga się kolej­nej dawki. Książka nie jest lekka, od razu zazna­czam, ale naprawdę warto ją prze­czytać jako lek­cje życia. Dla mnie jest to arcy­dzieło, pole­cam prze­czytać ją każ­demu. 
Po skoń­cze­niu powie­ści poło­ży­łem się i patrzy­łem ślepo w sufit, zaczą­łem roz­my­ślać o swoim życiu. Po prze­czytaniu powie­ści nie będzie­cie już tacy sami.

11/10

Jeśli recenzja ci się spodobała - zostaw komentarz
Jeśli nie chcesz przegapić następnych recenzji - kliknij przycisk ,,obserwuj"

Ostat­nimi czasy coraz czę­ściej mija­jąc półki w księ­garni możemy zauwa­żyć, że leży na nich wię­cej kry­mi­na­łów. Książki z tego gatunku - coraz szyb­ciej i pew­niej opa­no­wują Pol­ski rynek. Jed­nak co spra­wia, że Polacy tak chęt­nie zaczy­tują się w kry­mi­na­łach? Na to pyta­nie posta­ram się odpo­wie­dzieć w tym arty­kule, zapra­szam do prze­czy­ta­nia

Pierw­szy argu­ment - zara­zem naj­bar­dziej kon­tro­wer­syjny i praw­dziwy (moim zda­niem)… Men­tal­ność Narodu Posl­kiego jaka jest, to każdy wie. Polak wycho­dząc z domu, nie widzi pięk­nego sło­necz­nego osie­dla, gdzie jeż­dżą mer­ce­desy a ludzie są kul­tu­ralni i uśmiech­nięci, dzieci pusz­czają latawce, a prze­miły sąsiad mówi, dzień dobry” popi­ja­jąc lemo­niadę. Prze­ciętny Polak idąc do pracy myśli, czy star­czy mu do pierw­szego”,, ile rząd jesz­cze ukrad­nie” czy cho­ciażby, "ile zostało mu rat do spła­ce­nia kre­dytu”. Dodat­kowo wszystko uprzy­krza prze­siąk­nięte sta­rym sys­te­mem spo­łe­czeń­stwo, wiem, że mie­sza­nie w to poli­tyki nie jest dobre, ale muszę o tym wspo­mnieć. Stary sys­tem nie został roz­li­czony, ponadto nasz naród jest czę­sto dzie­lony na dwa obozy, a wszę­dzie panuje zawiść i myśl­ne­nie, jak komuś wbić szpilę”… Kry­mi­nały dostar­czają wła­śnie tego, poka­zują ciemny brudny i smutny świat, taki jaki nas ota­cza.

Drugą rze­czą, jaka towa­rzy­szy kry­mi­na­łom, jest zastrzyk adre­aliny który nie pozwoli czy­tel­ni­kowi zasnąć… Główny boha­ter - naj­czę­ściej Komi­sarz albo Pro­ku­ra­tor, goniąc za prze­stępcą tra­fia na różne tropy, odwie­dza miej­sca o któ­rych ist­nie­niu nie miał poję­cia. Dodat­kowo temu wszyst­kiemu towa­rzy­szy groza i strach. Dobrzy pisa­rze kry­mi­na­łów są przede wszyst­kim świet­nymi psy­cho­lo­gami, akcję ser­wują nam por­cjami, potra­fią zasko­czyć czy­tel­nika w naj­mniej spo­dzie­wa­nym momen­cie. Czło­wiek, jest istotą, która uwiel­bia strach - kry­mi­nały dostar­czają mu go w nadmia­rze.

Trze­cim argu­mentem, który jest rów­nie ważny co pozo­stałe fakty, jest to, że powstają coraz lep­sze kry­mi­nały…

Rozwój cywi­li­za­cji, to roz­wój kry­mi­na­li­styki, roz­wój kry­mi­na­li­styki a to daje pisa­rzom nowe pole do popisu. Co kie­dyś wyda­wało się banal­nymi zbrod­niami, dziś pisa­rze mogą napi­sać nie­zwy­kle roz­bu­do­waną powieść, która nie tylko opiera się na moty­wie, pan x zabił pana y,”. Dziś pisa­rze mogą napi­sać o hake­rach, bio­lo­gach któ­rzy mody­fi­kują GMO by zabić spo­łe­czeń­stwo czy cho­ciażby o cyberprze­stę­czo­ści.

Dodat­kowo na naszym rynku poja­wiły się Pol­skie nazwi­ska; Puzyń­ska, Mróz, Miło­szew­ski. Któ­rzy zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wali pol­skie kry­mi­nały, wpro­wa­dza­jąc na rynek cha­ry­zma­tyczne posta­cie, skom­pli­ko­wane zbrod­nie oraz cie­ka­wych mor­der­ców,

Ostat­nią rze­czą, jest odcho­dze­nie od kla­syki.

Odkąd na świe­cie poja­wiły się książki, powstały rów­nież kry­mi­nały, które cie­szyły się ogromną popu­lar­no­ścią, także w Pol­sce, którą zdo­mi­no­wały powie­ści Aga­thy Chri­sty. Się­ga­jąc po nowe kry­mi­nały, pozna­jemy nowe świetne histo­rie, które opi­sują współ­cze­sny świat, a nie to co się działo 50 lat temu.

Tymi krót­kimi argu­mentami, odpo­wie­dzia­łem na pyta­nie, dla­czego Polacy tak chęt­nie się­gają po kry­mi­nały”. A Wy dla­czego czy­ta­cie kry­mi­nały? Podziel­cie się tym w komen­ta­rzu, zapra­szam do dys­ku­sji

Jest wiele książek i filmów o tematyce postapo. Większość z nich to zwykłe przygody stalkerskie, zimnokrwiste strzelaniny czy też ucieczka przed stworami. Na ogół wszystko kręci się wokół innego świata, stworzonego przez autorów powieści lub uniwersów. Tullio Avoledo - włoski pisarz - postanowił poruszyć temat nieco inny niż serwują nam coraz liczniejsi autorzy postapo. Avoledo postanowił poddać wiarę chrześcijańską próbie w nowym świecie, którego kształt zawdzięczamy Dmitrijowi Glukhovsky'emu.

Kolejny autor, który w ramach Uniwersum Metro 2033 postanowił wyprowadzić bohatera na niebezpieczną powierzchnię. Książka prowadzona jest za pomocą narracji pierwszoosobowej, dzięki czemu czytelnik może bardzo dobrze na odczuciach bohatera, na jego stosunku do świata, a także może wraz z nim przeżywać wszystkie zmiany. Główny bohater powoli, ale w zauważalny sposób zaczyna zastanawiać się nad sensem swojej wiary, by w końcu odbyć ostateczną przemianę, czego przykładem może być zakończenie powieści.

W przypadku Korzeni Niebios pojawia się wiele mankamentów, które mogły podzielić ich czytelników na zwolenników i przeciwników powieści. Oceny książki Avoleda są na wszelkich stronach albo skrajnie wysokie albo skrajnie niskie. Co zatem mogło to spowodować?

Świat Glukhovsky'ego narzucił pewne zasady. 20 lat po wojnie nuklearnej ludność żyje na resztkach cywilizacji. Nic dziwnego, że pojawiające się w powieści dżipy z działającym GPSem czy skutery budzą mieszane uczucia. Dla fanów UM2033 jest to element nie do zniesienia. W Korzeniach Niebios również można spotkać się z elementami paranormalnymi, które w równym stopniu budzą niechęć niektórych fanów do książki.

Dość rażącym elementem w Korzeniach Niebios jest nieciągłość fabularna. W pewnym momencie wątki przestają się logicznie trzymać siebie, tak jakby autor napisał pół książki i odłożył ją na pół rok, po czym wrócił do pisania.

Poza tym wszystkim, powieść Avoledo mi się podobała pod jednym względem - żadna książka do tej pory nie budziła we mnie tylu skojarzeń z innymi książkami, grami komputerowymi czy filmami.

Moja ocena to niestety: 3,5 / 10

Jeśli artykuł ci się podobał zostaw komentarz - to naprawdę bardzo mocno motywuje. Jeśli nie chcesz przegapić kolejnych artykułów daj obserwację ;) 

Czy zastanawiałeś się czasem dlaczego pisarz - którego powieści czytasz z zapartym tchem, czekasz na kolejne tomy - nagle wydaje totalny gniot ? Dlaczego nawet najlepsi pisarze wydają powieści, które nie powinny ujrzeć światła dziennego ? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w tym artykule. 

Jedną z teorii, która ma na to największy wpływ jest presja fanów. Czytelnicy mają to do siebie, że jak sobie jakiegoś bohatera sobie upodobają, to będą o nim pisać, chwalić go oraz prosić autora o kontynuowanie jego losów. Część autorów takich jak Pan Miłoszewski, który od dwóch lat jest proszony o napisanie kolejnej z Teodorem Szackim, nie ulega presji i pisze to, co chce pisać i jego twórczość jest pisana sercem. Znaczna część pisarzy ulega nacisku społeczeństwa i zaczyna pisać dalsze losy bohatera, bardziej jako produkt dla mas, nie wkładając w to takiego serca, jakie by włożyli, gdyby sami chcieli napisać kontynuację.

Następną teorią, jaki ma ogromny wpływ na powieści, jest kryzys twórczy, który dopada każdego niezależnie od tego, czy jesteś pisarzem/malarzem/aktorem, ten stan prędzej czy później cię dopadnie. W życiu każdego twórcy dochodzi do takiego stanu, że traci się wenę i poczucie w to, co się robi, pisząc kolejną książkę, którą wiesz, że sprzeda ci się w tysiącach egzemplarzy zmienia się w maszynę do pisania. Każda twórczość jest formą ekspresji, a kryzys odbiera tę chęć, zapał oraz wszystko to, co wypływa z ciebie podczas pisania.

Kolejną teorią, najgorszą ze wszystkich, jest skok na kasę. Każdy pisarz, który dużo i dobrze pisze wyrabia sobie markę [patrz; Stephen King, Martin]. Wyrobienie sobie opinii ,,dobrego pisarza", powoduje, że część wykorzystuje stare dobrze wszystkim znane schematy zmieniając tylko bohaterów i miejsce akcji. Powoduje to, że oni i tak wiedzą, że trafią na listy bestsellerów, bo zagorzali fani powiedzą ,,jest to świetne", jednak ci, którzy chłodno myślą są w stanie to wyłapać. W związku z tym każda kolejna powieść wydana przez autora nie będzie zgłębiać zbyt mocno nowego problemu, a poruszać te same.

Ważnym czynnikiem są zamysły i cele autora. W wielu przypadkach pisarz po kilku wydanych książkach chce coś zmienić, spróbować czegoś innego. Tworzy tekst zupełnie odmienny – w innym stylu, poruszający nowy temat czy po prostu chęć poszerzenia grona odbiorców. Szczególnie widoczne jest to w cyklach powieści. W czym tkwi ten problem? Fani obserwujący go od wcześniejszych wydań wciąż mają nadzieję, na dalsze trwanie w stworzonym świecie, a tu nagle zmieniają się zasady, bohaterowie i problematyka tak, iż można odnieść wrażenie, że obrany kierunek gwałtownie się zmienia. Fani wtedy są rozbici na dwa obozy – zwolenników i tzw. hejterów. Coś Wam to mówi? Kojarzycie takie tytuły, filmy, zespoły muzyczne? No, ależ oczywiście – Metro 2035 Dmitrija Glukhovsky’ego, Za Horyzont Andrieja Diakowa, czwarte części filmów serii: Transformers, Piraci z Karaibów. Te pozycje budzą do dziś mnóstwo kontrowersji i dzielą fanów. Również każdy, kto śledzi swój ulubiony zespół muzyczny może wskazać album, co do którego ma mieszane uczucia.
Trudno stwierdzić zatem, czy to wina autora czy czytelników, ale można przypuszczać, że to raczej problem obustronny.


Jeśli artykuł ci się podobał zostaw komentarz - to naprawdę bardzo mocno motywuje. Jeśli nie chcesz przegapić kolejnych artykułów daj obserwację ;)